Η παρουσία των Διαμαρτυρομένων ή Ευαγγελικών χριστιανών στην Ελλάδα είναι πολύ παλαιότερη. Ήδη από την εποχή της σύστασης του νεοελληνικού κράτους υπήρχαν στη χώρα μας μεμονωμένοι άνθρωποι και μικρές συνάξεις συνειδητών Χριστιανών που αντιλαμβάνονταν την ανάγκη για επιστροφή στην απλότητα και την ουσία της χριστιανικής πίστης.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα παρά τους πολέμους και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις παρατηρήθηκε μια γενικότερη πνευματική κίνηση στην πατρίδα μας. Άνθρωποι κάτω από ποικίλες περιστάσεις ήρθαν σε επαφή με το Λόγο του Θεού. Τα λόγια του Χριστού και των αποστόλων Του που βρίσκονται καταγραμμένα στην Καινή Διαθήκη άσκησαν με ένα μοναδικό τρόπο επιρροή στις ζωές τους.

Ο ένας με τον άλλον μετέφεραν την θαυμαστή πραγματικότητα που είχαν ανακαλύψει – τo μήνυμα της κατά χάριν σωτηρίας του Θεού. Έτσι δημιουργήθηκαν μικρές χριστιανικές συνάξεις πιστών που διαφοροποιούνταν από την κρατική Εκκλησία, καθώς τα μέλη τους, ανακάλυπταν ότι σημαντικά δόγματά της, είχαν διαφοροποιηθεί με την πάροδο του χρόνου από τη διδαχή της Καινής Διαθήκης.

Επιλέγοντας να ζήσουν με γνώμονα της πίστης τους την Αγία Γραφή, είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρόκριναν ούτε υιοθέτησαν το όνομα κάποιου γνωστού δόγματος, επειδή πίστευαν ότι αξία δεν έχουν τα ονόματα, αλλά η ζωντανή πίστη στον Χριστό. Εκείνη την περίοδο εμφανίζονται μικρές ανεξάρτητες χριστιανικές κοινότητες με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, στην Κρήτη, την Κομοτηνή, την Πάτρα αλλά και στην Αθήνα, τον Πειραιά τη Θεσσαλονίκη, την Πτολεμαΐδα, την Αλεξανδρούπολη, τη Δράμα, το Κιλκίς και αλλού.

Οι πρόσφυγες από την Μ. Ασία και τον Πόντο, καθώς έφτασαν στην Ελλάδα πρόσθεσαν μια ακόμα δυναμική και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αύξηση του πνευματικού αυτού κινήματος. Άνθρωποι με βαθιά πίστη στον Χριστό συναθροίζονταν και στη νέα τους πατρίδα μελετώντας την Αγία Γραφή, όπως το έκαναν και πριν στα μέρη τους. Στην συνέχεια συνάντησαν στον Ελλαδικό χώρο χριστιανικές κοινότητες με κοινή ομολογία πίστης και ταυτίστηκαν μαζί τους.

Μια μεγάλη τομή στην ιστορία των συναθροίσεων αυτών συνέβη το 1938 , όταν η Μεταξική κυβέρνηση τις υποχρέωσε να ορίσουν την ταυτότητα και το όνομά τους ώστε να είναι διακριτές από τα άλλα χριστιανικά δόγματα. Πρώτη η συνάθροιση της Πάτρας παίρνει επίσημη άδεια λειτουργίας το 1938 με την ονομασία «Εκκλησία Ελλήνων Διαμαρτυρομένων» και την εποχή ξεκίνησε η συζήτηση για μια συνεργασία κάτω από ένα κοινό όνομα. Φτάσαμε έτσι στο 1946, όταν οι παραπάνω χριστιανικές κοινότητες αποφασίζουν να υιοθετήσουν το όνομα «Ελεύθερη Ευαγγελική Εκκλησία» και να έχουν μια κοινή πνευματική πορεία.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν μέχρι σήμερα, μέσα από τη δράση και τις διακονίες των εκκλησιών αυτών, πλήθος ανθρώπων άκουσαν το μήνυμα του Ευαγγελίου με αποτέλεσμα να ιδρυθούν παρόμοιες συναθροίσεις σε όλη την Ελλάδα με κοινά πνευματικά χαρακτηριστικά.

Πρόσφατα με τον νόμο 4301/2014 δόθηκε για πρώτη φορά η δυνατότητα ενός νομικού πλαισίου για τις θρησκευτικές κοινότητες της χώρας μας. Το καινούργιο νομικό πλαίσιο έφερε νέες προοπτικές στο προσκήνιο. Αυτό οδήγησε έναν αριθμό Ευαγγελικών Εκκλησιών στη δημιουργία του θρησκευτικού νομικού προσώπου «Κοινωνία Ευαγγελικών Εκκλησιών».

Πέρα από το όποιο πολιτισμικό αποτύπωμα άφησαν και θα αφήσουν οι εκκλησίες μας μέσα στον κοινωνικό χώρο, το βασικό ζητούμενο παραμένει η ζωντανή λυτρωτική σχέση με τον Ιησού Χριστό. Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο «Ιστορία Ελευθέρων Ευαγγελικών Εκκλησιών» του Δρ. Ανανία Καβάκα, από τις Εκδόσεις “ο Λόγος” (ISBN-13: 978-960-510-173-2).